De Kawah Ijen-vulkaan in Indonesië, gelegen nabij het oostelijke puntje van het Java-eiland, is overdag een relatief gewone vulkaan. Oké, dus het is nogal angstaanjagend, zoals de meeste vulkanen zijn, maar er is niets dat het uiterlijk scheidt van de andere honderden vulkanen in dit eilandland.
Om erachter te komen waarom, moet je net na middernacht naar de voet van de vulkaan gaan en de krater van de vulkaan inlopen. Het is geen gemakkelijke taak – je trekt meer dan zes kilometer en stijgt tot een hoogte van bijna 3000 voet, met alleen het licht van de maan om je te leiden – en dat is als het uit is.
Binnen de vulkaan Kawah Ijen
Je hebt ook een gasmasker nodig: wanneer je aan je afdaling in de krater begint, waaien giftige zwaveldampen over je heen, die niet alleen je vermogen om te ademen, maar ook je zichtbaarheid ontsieren. (Om deze reden moet u waarschijnlijk ook een lokale gids meenemen, maar daarover later meer).
Rond de tijd dat de klok drie of vier slaat, ben je op de bodem van de krater aangekomen en heb je een van de meest buitenaardse bezienswaardigheden op onze planeet gezien: blauw vuur dat uit de grond spuwt! De levendige blauwe tint van deze vlammen, die het gevolg is van zware zwavelafzettingen in de vulkaan, is het best te zien tijdens het donkerste deel van de nacht, vandaar dat je lang voor het krieken van de dag wakker moet worden.
De donkere kant van het blauwe licht
Terwijl je je blijft verwonderen over de azuurblauwe schoonheid die zich voor je ontvouwt, zie je misschien tientallen of zelfs honderden mannen om je heen die koortsachtig bewegen – en zonder gasmaskers. Dit zijn zwavelmijnwerkers, inwoners van kleine dorpen rond de voet van de vulkaan, in dienst van het Chinese bedrijf dat eigenaar is van de mijn.
Denk je dat je trektocht moeilijk was? De mijnwerkers dragen ongeveer 88 kilo poederachtige, giftige zwavel per keer, in twee manden die met elkaar zijn verbonden door een balk van bamboe en over hun schouders hangen, over dezelfde afstand – en waarschijnlijk sneller dan jij erover liep. Ze verdienen ook minder dan $ 7 (ja, dat zijn Amerikaanse dollars) voor hun inspanning, ondanks het feit dat zwavel een extreem hoge commerciële waarde heeft.
De mijnwerkers vinden het niet erg dat je er bent (hoewel je, nogmaals, je waarschijnlijk een gids zou moeten nemen), maar het is gebruikelijk om ze een fooi te geven van 10.000-20.000 Indonesische roepia zodat ze sigaretten kunnen kopen – roken is hun favoriete troost, wat misschien ironisch is gezien de schade die de zwaveldampen vrijwel zeker aan hun longen toebrengen. Hopelijk hoeven de lokale mensen in de toekomst dit slopende werk niet te doen, en de enige reden om af te dalen in de blauwvuurvulkaan van Indonesië is toerisme.
Rondleidingen door Kawah Ijen
Als het gaat om gidsen, bieden verschillende Indonesische bedrijven rondleidingen aan, maar de beste manier om het blauwe vuur van de Kawah Ijen-vulkaan te zien, is door een lokale gids in te huren. Een zeer aan te bevelen gids is Sam van Ijen Expedition, een jonge man die in de gemeente Taman Sari aan de voet van de vulkaan woont.
Sam is niet alleen gepassioneerd, professioneel en spreekt vloeiend Engels, maar investeert de opbrengsten van zijn reizen in het onderwijs in zijn dorp, waardoor de lokale bevolking minder afhankelijk wordt van mijnbanen, waardoor uiteindelijk de kwaliteit van hun leven toeneemt. Hij hoopt dat er op een dag geen verdriet meer zal zijn bij de Kawah Ijen-vulkaan – alleen verbazing!
Hoe kom je in Banyuwangi
Wat betreft hoe u er kunt komen, heeft u een paar opties. Blimbingsari Airport bij Banyuwangi is onlangs geopend voor beperkte vluchten, maar als je er niet op kunt komen, heb je twee relatief gemakkelijke opties.
De eerste is om naar de luchthaven van Denpasar op Bali te vliegen, het drukste toeristische centrum van Indonesië, en vervolgens een veerboot naar het Java-eiland te nemen, die je rechtstreeks in Banyuwangi afzet en door je gids gemakkelijk kan worden opgehaald. De tweede optie is om naar Surabaya, de op een na grootste stad van Indonesië, te vliegen en van daaruit de ongeveer zes uur durende treinreis naar Banyuwangi te nemen.
Het maakt niet uit hoe je in Banyuwangi aankomt, houd er rekening mee dat je trektocht waarschijnlijk rond middernacht begint. Terwijl sommige toeristen er de voorkeur aan geven om rond deze tijd aan te komen en er meteen aan te komen, komen anderen er liever ‘s ochtends vroeg aan en besteden ze de hele dag rustend ter voorbereiding.